Een kwart eeuw kom ik als senior op Pelinello. Eerst alleen als speler, maar al vrij snel als leider van het toenmalige zesde elftal van de Peli’s. De ene keer ging ik met meer zin heen dan de ander. In het begin, eind vorige eeuw, was het namelijk vaak niet leuk om de kicksen (die in die tijd overigens nog maar één kleur hadden: zwart) aan te trekken en veld 5 op te lopen. Verliezen gebeurde me toen namelijk regelmatiger dan winnen. Een punt of tien per seizoen was maximaal waarbij een overwinning goed was voor twee punten. Veld 5 was wel ons veld. Afgeschermd met hoge struiken van bijna twee meter. Hoefde niemand ons geploeter en gepruts te zien. De goals van Marco ‘Stoitskov’ Hoiting incluis die steevast in de houten kantine na afloop van de wedstrijd pochte: “1-10 verloren, maar ik heb wel gescoord.”
Afzeggen gebeurde nog gewoon per telefoon. Door te bellen. Sms’en Appen had niemand nog van gehoord. Afbellen kon tot zeven uur op vrijdagavond. Ik had toen een selectie zonder ruggengraat. Zeg maar het Winsum of Noordpool of Poolster van deze tijd. En dan kon ik de hele vrijdagavond elftalleiders langs bellen om spelers te ritselen. Maar we stonden er vervolgens wel. Vloekend, tierend, schoppend en verliezend. Op veld 5. Maar niemand zag het. Gelukkig.
Tijden veranderden. Mobieltjes kwamen in (Nokia’s waren hot). Juurt en Rindert werden volwassen, sloten zich aan bij de Laning-brigade en ook Mol, Wilfred, Patty en andere betere voetballers pikte ik op. Veld 5 werd een onneembare vesting. In 2003 werd de eerste scudetto (door Nootinho en Rindert gefabriceerd) er gepakt. Thuiswedstrijden die per ongeluk (of bewust) op een ander thuisveld werden gescheduled leiden tot meer verliespartijen. Andere velden leken en lijken ook groter. En ons tikkie-takkie-voetbal komt heel goed tot z’n recht op een kleiner veld. Waarom? Omdat het veld 5 is.
De massa kreeg notie van het spectaculaire spel van de Godenzonen. De struiken moesten weg. Dat belemmerde het uitzicht vanuit de kantine op veld 5. Het slootje wat toen ontstond, werd ook snel gedempt. Ook werden dug-outs geplaatst. De vele wissels hadden een beschutte plek nodig. In 2011 werd Peli 3® kampioen bij GEO. Op veld 1, omdat er geen veld 5 was. In 2014 werd het derde kampioenschap behaald op het toenmalige hoofdveld van Peli. Ondanks het verzoek om 60 meter zuidelijker te spelen op het eigen Peli 3® veld.
Dit seizoen zijn we DVC 5. De mogelijkheid was er ook om DVC 4 of DVC 6 te heten. Maar nee, het legendarische cijfer 5 moest in de naam terugkomen vond ik. Ondanks de fusie en hernoemen van velden en kleedkamers, bleef veld 5 ongemoeid. Op 19 mei werd het 4e kampioenschap gepakt. Op het roemruchte GRASveld 5. De berichten waren toen al doorgesijpeld. Veld 5, het onbetaalbare veld met zoveel historie, had toch een waarde. Het was verkocht om te gebruiken voor woningen. En het geld wordt notabene gebruikte voor kunstgras. Afgelopen woensdag, 30 mei, was de allerlaatste wedstrijd op veld 5. Tegen Winsum. De mannen die dachten nog kampioen te kunnen worden, maar uiteindelijk genoegen moeten nemen met de 2e plek. Op 25 punten. Wij scoorden 5 keer. Het zouden er meer kunnen zijn, maar dat wilden we niet. 5 goals. Veld 5. DVC 5. Vaarwel veld 5.